Çün ezelde, kün deyip ol perverdigâr,

bir bedîa halk edip, o kirdigâr.

Rûh deyû nâm eyledi, ol dilbere,

künhünü bildirmedi âcizlere.

 

Bu değildi, âlem-i halkdan, meğer,

âlem-i emr-i Hudâdır mu’teber.

Şöyle fermân eyledi, Rabb-i mu’în,

âmir ol nefse, ona uyma sakın!

 

Çünki rûh, emr-i Celîli dinledi,

ol mübârek, gör ki, oldem neyledi:

Tutdu fermân-ı Hudâyı, o latîf,

başladı seyr-ü sülûke, ol şerîf.

 

Aşk-ı Hakla, uçdu cevlân eyledi,

çok âlemler gördü, seyrân eyledi.

Buldu bir âlem ki, nâ mahdûd idi,

mâ verâ-i Arşa dek, memdûd idi.

 

Öyle vâsi’ ki, bulunmaz gâyeti,

şâmil olmuş, Arş-ü nâr-ü Cenneti.

Her hakâyık, orda etmişdi zuhûr,

cism-ü cismânî değildi, cümle nûr.

 

Makaleyi paylaş

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn

otag1 otag2 Kayı 11 Kapak  otag iii

joomla slicebox 3d image slider